قسمت 111 - سوزاندن با اُتو به جرم فرار (5)

سوزاندن با اُتو به جرم فرار ۵

 

...کف پاها به علت سوختگی شدید و عدم رسیدگی در گرمای تیر و مرداد عفونت می‌کند و عفونت به عمق پا سرایت و  کِرم می زند.

آنها حتی اجازه استفاده از دستشویی هم نداشته و در این مدت برای قضای حاجت از قوطی استفاده می‌کنند.

مقدار کمی آب و غذا نیز از پنجره کوچک زندان تحویل می‌گیرند.

پس از دو ماه زندانی که دیگر امکان زنده بودن آنها نمی‌رود در شرایط اسفناک با بدنی نحیف به بند منتقل و اعلام می‌شود هیچ کس حق ارتباط با آنها را ندارد

تا مدتی برای رفت و آمد و انتقال به دستشویی و.. توسط بچه‌ها با پتو جابجا می‌شوند.

مدتی نیز زیر بازوهایشان را می‌گیرند و تا آخر اسارت امکان راه رفتن عادی خود را از دست می دهند.

پس از آزادی علی رغم اینکه تحت درمان قرار می‌گیرند و دارو مصرف می‌کنند هنوز هم پس از گذشت بیش از سی سال از این جریان از سوزش کف پا و انتقال حرارتش به سایر نقاط بدن رنج می برند و دارو مصرف می‌کنند.

در ایام بعد از آتش بس که عدنان می‌خواهد از اردوگاه برود در محوطه با آقای طاهری مواجه می‌شود و از او خدا حافظی می‌کند.

آقای طاهری هم در جواب می‌گوید "علی یارد برو ببینیم چی می‌شود"

عدنان که از این حرف یکه می‌خورد و شاید عذاب وجدان آزارش می‌دهد بعد از نیم ساعت بازمی‌گردد و به آقای طاهری می‌گوید" من پای تو را سوزاندم ولی تو دل مرا سوزاندی"

آقای طاهری از غواصان بسیجی و دلیر عملیات کربلای چهار بودند و آقای روزعلی کرمی نیز از دلاوران لشکر ۲۱ حمزه ارتش .

برای بعثی‌ها ارتشی و سپاهی و بسیجی فرقی ندارد .

دو همرزم ، دو همدل و هم بند که نمونه‌ای از همدلی و همزبانی ارتش و سپاه ملت ایران است.

وقتی با آقای طاهری پیرامون جاسوس مورد نظر بحث می‌شود می‌گوید ؛ من او را در همان اردوگاه بخشیدم.

چه زیبا ، همچنان که بلاتشبیه ، یوسف پیامبر(ع) به برادران خطاکارش گفت من شما را در همان چاه بخشیدم .

این هم نمونه‌ای دیگر از ایثار و از خود گذشتگی فرزندان سرزمین مهربانی..

قسمت 110 - سوزاندن با اُتو به جرم فرار(4)

سوزاندن با اُتو به جرم فرار۴

 

البته اگر آنها به کار نکرده حتی به امید رهایی احتمالی از شکنجه اعتراف می‌کردند قطعا زیر شکنجه کشته می‌شدند.

و در واقع آنها خیلی علاقه داشتند در این پروژه یکی دو نفر قربانی شوند تا از بقیه بچه‌ها زهر چشم گرفته شود.

شاهد قضیه ، دستور مقامات بالاتر مبنی بر کشتن یکی از آنهاست که یکی از بچه‌های خودمان بنام محمود که امر مترجمی را به عهده داشته از میان صحبتهای بعثی‌ها متوجه می‌شود که چنین قصد و دستوری وجود دارد.

این دو عزیز که حرفی برای اعتراف نداشتند به قرآن قسم می‌خورند که روحشان از این قضیه بی‌خبر است ولی آنها که به قرآن اعتقادی نداشته خصوصا عدنان که اصلا ادعای مسلمانی نداشته و اعتراف کرده بود که به مسیحیت گرویده است لذا تکلیفش معلوم بود.

به هر حال اصرار از بعثی‌ها و انکار از بچه‌ها ، نهایتا پاهای این دو عزیز را به چوب فلک می‌بندند و با کابل به کف پاهایشان می زنند .

عدنان که تشنه شکنجه بود و از آه و ناله افراد زیر شکنجه لذت می‌برد از افسر مافوقش نیز حرف شنوی نداشته و بی‌محابا به اتفاق علی آمریکایی این دو برادر عزیز را می‌زنند تا خسته می شوند و نهایتا با روشن کردن اتو کف پایشان را می سوزانند .

از شدت درد و سوزش چندین مرتبه بی‌هوش شده و از حال می روند و هر بار با ریختن آب روی آنها به هوش آورده و مجددا  این شکنجه دردناک را تکرار می‌کنند.

چند مورد نیز اتو را زیر کشاله ران و زیر بازوهایشان می‌گذارند و می‌سوزانند و هیچ توجهی به ناله های آنها نمی‌کنند.

همچنان که قبلا ذکر شد اتاق نگهبانی عراقی‌ها و محل شکنجه در بند یک و دو روبروی آسایشگاه سه واقع بود و ما که به صدای آه و ناله گاه و بیگاه بچه‌ها زیر شکنجه عادت کرده بودیم  یادم هست که این واقعه در شب اتفاق افتاد و ما تا پاسی از شب در سکوتی غمبار و زجرآور شاهد صدای آه و ناله دلخراش این عزیزان بودیم .

شکنجه جسم انسان و شندین صدای فریاد قربانی روح و روان انسان را می‌آزارد.

بر اساس شواهد موجود تمام گوشت کف پای این دو عزیز سوزانده می‌شود.

پس از شکنجه آنها را بمدت دو ماه داخل زندانی جداگانه که در بند معروف به آشپزخانه واقع است انداخته و در شرایط اسفباری زندانی می‌‌شوند

دو ما بدون حمام و دارو و استفاده از دستشویی.

ادامه دارد . . .

قسمت 109 - سوزاندن با اُتو به جرم فرار(3)

سوزاندن با اُتو به جرم فرار۳

 

با عنایت به مقدمه ذکر شده در ابتدا همه آشپزها که علی الظاهر ۱۱ نفر بوده اند را احضار و مورد ضرب و شتم شدید قرار می‌دهند و به بدنشان برق وصل می‌کنند و عدنان که به فارسی تسلط دارد از آنها می‌خواهد که اعتراف کنند و سایر افراد مرتبطی که تلاش داشته‌اند به اتفاق هم فرار کنند را معرفی و جزئیات ماجرا را تشریح نمایند .

آشپزها که روحشان از ماجرا خبر نداشته حرفی برای گفتن ندارند و با تحمل شکنجه‌ها بالاخره  بعثی‌ها به این نتیجه می‌رسند که بجز آقایان حسن طاهری و روزعلی کرمی که تقریبا حکم سرآشپز را داشتند بقیه به اصطلاح بی‌گناه هستند و لذا رهایشان می‌کنند.

با توجه به محل اسکان و استراحت دو جانی بعثی یعنی عدنان و علی آمریکایی در بند یک و دو آن دو عزیز که در آسایشگاه ۷ از بند سه زندانی هستند را به این محل منتقل و در ابتدا در محوطه مورد ضرب و شتم قرار داده و داخل چاله فاضلاب می‌اندازند و عدنان با فشار دادن چوب به پشتشان تمام بدنشان را در چاله فاضلاب فرو می‌کند.

چاله فاضلاب گودالی بود در اندازه دهانه چاه به عمق حدود ۱/۵ متر که آب حاصل از شستشویی ظروف و دست و صورت  بچه‌های بند یک و دو به آن هدایت می‌شد و اغلب شاهد انداختن بچه‌ها داخل آن خصوصا در زمستان و سپس غلتاندن و سینه خیز در محوطه بودیم .

یکماه قبل از این جریان ماه مبارک رمضان بود و بارها شاهد بودیم که بچه‌ها را با دهان روزه داخل این چاله می‌انداختند و بر بدن خیس آنها کابل می‌زدند.

بعضا هم عمدا سر آنها را در فاضلاب فرو می‌بردند تا روزه ‌اشان باطل شود.

جالب است که غروب روزهای ماه مبارک رمضان یکی دو نفر از نگهبانها میز افطارشان را بیرون اتاق در محوطه مهیا می‌کردند و به اصطلاح افطار می‌کردند و روزه‌ی نشده را به رخ ما می‌کشیدند.

البته بودند محدود نگهبانانی از جمله علی معروف به علی ابلیس که روزه هم می‌گرفتند.

در هر صورت آن دو عزیز را به اتاق نگهبانی هدایت و عدنان از آنها می‌خواهد که باید اعتراف کنید و گرنه کشته خواهی شد

ادامه دارد . . .

قسمت 108 - سوزاندن با اتو به جرم فرار (2)

سوزاندن با اُتو به جرم فرار۲

 

 

... ماجرا از آنجا آغاز می‌شود که گزارشات کذبی توسط یکی از جاسوسهای معروف ، به بعثی‌ها می‌رسد مبنی بر اینکه آشپزها با دادن غذای بیشتر به عده‌ای و در واقع تقویت بنیه جسمی آنها قصد دارند تا از این طریق به فرار آنها کمک نمایند .

در ابتدای اسارت غذا بصورت گروهی دریافت می‌شد و هر ظرف (قصعه) متعلق به یک گروه بود و طبیعی بود که ممکن است به هنگام کشیدن غذا توسط آشپزها مقدار کمی کم و زیاد کشیده شود و لذا آشپزها از این اتهام مبرا بودند.

 بعدها جهت رعایت مساوات بعد از تحویل غذا از آشپزخانه در آسایشگاه به طور یکسان بین گروه‌ها توزیع می‌‌شود.

اتهام دیگری نیز مطرح می شود مبنی بر اینکه خود آشپزها قصد فرار را داشته و با توجه به فراغت بالی که داشتند و بیشتر اوقات روز را خارج از آسایشگاه می‌گذرانند نقشه فرار را پی ریزی می‌کنند.

براساس شواهد موجود هر دو شق مساله دروغ و زائیده ذهن مریض جاسوس و عدنان نگهبان بعثی است.

مواجهه حضوری عدنان نگهبان بعثی با یکی از متهمین اصلی یعنی آزاده سرافراز حسن طاهری که حکم سرآشپز اردوگاه را داشتند زمینه اتهامات را فراهم می‌سازد.

ماجرا از این قرار است که آقای حسن طاهری به اتفاق دوستانش در محوطه در حال بیان خاطرات و گفتگوی روزمره بوده  که عدنان شکنجه‌گر معروف از دور آنها را زیر نظر داشته و با نزدیک شدن به آنها اظهار می‌دارد "با هم چه می‌گفتید "

که آقای طاهری اظهار می‌دارد  خاطرات گذشته را بیان می‌کردیم  .

عدنان که دنبال بهانه می‌گشته تا چند نفری را به اتهام فرار شکنجه کند و در ابتدای افتتاح اردوگاه از همه زهر چشم بگیرد با توجه به اینکه خود را نیز یک سر و گردن بالاتر از بقیه بعثی‌ها می‌دانست با اشاره به سایر نگهبانان بعثی می‌گوید ؛

 اینها خ ر هستند من خ ر نیستم ، داشتید نقشه فرار می‌کشیدید

دروغ می‌گویید.

یک زندانی در خواب هم در حال فرار است .

می‌خواهید رد گم کنید

 

البته آقای طاهری کتمان نمی‌کند که ممکن است در جایی یا جمعی به صورت محدود بحثی پیش آمده باشد که در آن از واژه فرار یا مضمون‌های مترداف آن صحبتی به میان آمده باشد و من هم در آن جمع حضور داشته باشم و جاسوسی گزارش کرده باشد که ما در حال نقشه فرار هستیم ولی برنامه و قصدی در این زمینه در کار نبوده است

 

 

ادامه دارد . . .