قسمت 27 - اولین بازجویی

اولین بازجویی

 

جهت ادامه مسیر باید از کنار نیروهای عراقی که به خط گسیل می شدند می‌گذشتیم ، زیرا منطقه مین گذاری و رفت و آمد فقط از مسیری که پاکسازی شده و با نوار سفیدرنگی مشخص شده بود امکان پذیر بود.

بالاجبار حدود صد متری را از کنار سربازان دشمن عبور داده شدیم.

هر کدام به کَرم و لطفشان ما را نوازش  کردند.

دستانمان بسته بود ولی چشممان باز بود

یکی با قنداقه سلاح ، یکی با مشت و لگد ، دیگری سیلی و اکثرا آب دهان

این یکی از همه  زجرآور تر بود.

اولین سنگر ، ما را تحویل گرفتند

توقفی کوتاه و تحویل سرباز دیگری دادند.

فکر کنم از اینجا به بعد با خودرو منتقل شدیم .

رسیدیم سنگر فرماندهی میدانی

اولین بازجویی ، درخواست مشخصات خود - لشکر و تیپ - گردان و گروهان و...

اطلاعات محرمانه ای نبود

از اینجای داستان چون هر کدام بصورت انفرادی بازجویی می شدیم لذا برخوردها و مشاهدات متفاوت است و آنچه در پی می آید مشاهدات شخصی بنده می باشد و از منظر دوستان دیگر ، قطعا اتفاقات بصورتی دیگر رقم خورده است .

 مترجم که به زبان فارسی تسلط داشت در حین بازجویی گوشزد کرد که اگر دروغ بگوییم کشته خواهیم شد لذا قبل از خروج از سنگر چشمهایم که باز بود بسته و  گفت : ما می دانیم که دروغ گفته ای و تو را خواهیم کشت.

با سکوت و بی تفاوتی رساندم که بکشید مهم نیست.

نه اینکه خیلی شجاعت نشان داده باشم.

از نگاه خودم ما دیگر مرده بودیم ، فقط نفس می‌کشیدیم و کشته شدن آسانتر بنظر می‌رسید.

می دانستیم لحظات بدی در انتظارمان است.

احساس می کردیم این اتقاقات همه خواب و رویاست.

ما 16-17 سال بیشتر نداشتیم.

بازوهای مرا گرفت و بلند کرد گذاشت روی یک بلندی.

لحظاتی سکوت کرد.

منتظر شلیک توی سرم بودم .

لحظه ها به کندی می گذشت.

با دست روی سینه ام گذاشت و فشار داد افتادم داخل خودرو  روی سر و  کول بقیه بچه ها.

بنا به نقل دوستان با همه به این شیوه برخورد کرده بودند .

ماشین حرکت کرد.