اولین ماه مبارک رمضان (1)
دهم اردیبهشت سال ۶۶ همزمان بود با اولین روز از ماه مبارک رمضان ۱۴۰۷.
فرا رسیدن ماه مبارک علاوه بر استقبال همیشگی مومنین باعث خوشحالی مظاعف ما بود .
امیدوار بودیم بعثی‌هابه احترام ماه مبارک هم که شده یک مقدار از فشارهایشان بکاهند .
علاوه بر آن غذایی که به اسرا می دادند در مجموع به اندازه یک وعده غذا هم نمی‌شد و در واقع ما هر روز حالت روزه داشتیم.
مخصوصا در فصل زمستان که به علت سوخت و ساز بدن به غذای بیشتری نیاز است .
منبع اخبار پیرامون استهلال ماه مبارک نیز خود نگهبانها بودند.
هر چند مبنای هلول ماه در عراق ، عربستان سعودی بود و بعضا با ایران یک روز اختلاف داشت ولی از آنجایی که ما مفقود بودیم و نان خور صدام😁 و دسترسی به هیچ رسانه‌ای هم نداشتیم عقل حکم می‌کرد که تابع اوقات شرعی عراق باشیم .
لازم بذکر است امام ره فتوایی داشتند مبنی بر اینکه اسرا می‌توانند در این خصوص تابع رسانه‌های عراق باشند و این خبر بشکلی به اطلاع اسرای صلیب دیده می‌رسد.
البته در سالهای بعد که تلویزیون آوردند اخبار ماه و سال را از آن طریق دنبال می‌کردیم.
مخصوصا قرائت ترتیل قرآن کریم که عصرها با صدای منشاوی از تلویزیون پخش می‌شد حال و هوای دیگری داشت .
هنوز هم هر وقت ترتیل منشاوی به گوش می‌رسد حال و هوای آنروزها زنده می‌شود.
روز اول ماه مبارک در سکوت و بدون اطلاع نگهبانها با مقداری نان خالی و در خفا ، اواخر شب سحری خوردیم .
طبق روال معمول صبحانه و ناهار و شام در وقت معین خود تحویل گرفته شد.
طبیعی بود که عده ای از دوستان به علت جراحت و بیماری امکان صیام نداشتند .
صبحانه یا همان شوربا را در یکی از ظروف (قصعه) یا داخل سطل پلاستیکی نگهداری و ناهار نیز در یکی دو ظرف نگهداری می‌شد تا هنگام افطار .
پس از اخذ شام که وصف آن در قسمتهای قبلی آمد مقداری از غذا را برای افطار و معمولا شام را برای سحری استفاده می‌کردیم .
نگهداری غذا از صبح تا شب در فضای باز باعث فساد و بیماری بچه‌ها می‌شد لذا عراقی‌ها مجبور شدند غذای بچه‌هایی که روزه هستند که اکثریت قریب به اتفاق بچه‌ها را شامل می‌شد هنگام غروب توزیع شود.
البته در سالهای بعد این امکان فراهم شد که غذای سحری نیز به هنگام سحر در شرایط امنیتی توزیع شود.
نحوه و ساعت برخاستن سحر نیز اختیاری نبود و همه باید در ساعت خاصی بیدار شوند و هدف جلوگیری از شب زنده داری بچه‌ها بود
....ادامه دارد
