بعثی‌ها بیکار نبودند ۲
یکی از اسرای معروف لبنانی اسیر اسرائیل که حالا نیازی به ذکر نامش نیست پس از حدود سی سال اسارت آزاد و در سفری در بهمن ماه سال ۸۷ به ایران سفر می کند.
در این سفر چند نفر از آزادگانِ شاخص که هر کدام اسوه مجاهدت و صبر می‌باشند به لطف مسوولین انتخاب و اجازه و افتخار ملاقات می یابند.
این عزیز که به جرم هلاکت تنی چند از عوامل رژیم صهیونستی به اسارت رژیم ددمنش اسرائیل در می آید و به زندان ابد محکوم می‌شود ، پس از گذراندن حدود سی سال اسارت با اسرای لبنانی تبادل و آزاد می شود.
نکته حائز اهمیت اینکه ایشان در زندان آنهم زندان رژیم کودک کش صهیونیستی از طریق آموزش از راه دور موفق به اخذ مدرک کارشناسی از دانشگاه آزاد اسرائیل شده و پس از آزادی از اسارت یک نخ موی سفید نیز در چهره اش مشاهده نمی‌شود.
نمی خواهم خدای ناکرده رژیم غاصب و خونریز اسرائیل را تطهیر کنم که به فرموده امام راحل ـ ره اسرائیل اگر دست به دریا بزند دریا نجس می شود.
این عزیز در سال ۹۴ در منطقه سوریه به خیل شهدا می پیوندد.
حال مقایسه کنید با وضعیت ظاهری اسرای ما به هنگام آزادی که پوست و استخوانی بیش نبودند و بلافاصله همه آنها بلا استثناء تحت درمان قرار می‌گیرند.
نمونه بارز آن آزاده شهید سرلشکر خلبان حسین لشکری است که پس از ۱۸ سال اسارت نهایتا در اثر شکنجه های وارده و آثار ناشی از اسارت در سال ۸۸ ده سال پس از آزادی به خیل شهدا می پیوندد.
لازم به اشاره است که تازه ایشان خلبان بوده و زنده‌اش برایشان بیشتر ارزش داشته است .
با توجه به اینکه ایشان از جمله اولین خلبانانی می باشند که در روزهای اول تجاوز صدام به ایران به اسارت در می‌آید مدتی هم در شرایط به اصطلاح مطلوبی نگهداری می شوند تا وی را مجبور به اجرای سناریویی مبنی بر متجاوز دانستن ایران در جنگ نمایند که با مقاومت و ایستادگی ایشان مواجه می‌شوند.
تازه ده سال از اسارتش نیز بعد از پایان جنگ و در زمان صلح گذراندند.
با همه این اوصاف و تخفیفها باز شاهد بودیم که چگونه آثار ناشی از درد و رنج اسارت ایشان را ملکوتی کرد.
گذران اسارت با زندگی در زندان هم قابل قیاس نیست حتی زندانی در زندان ساواک .
ادامه دارد...
