قسمت 60 - اولین سرویس بهداشتی

اولین سرویس بهداشتی

 

به علت کم عرض بودن در ورودی بچه هایی که به سرعت، تونل را طی کرده بودند اینجا در دام افتاده و امکان ورود سریع به سالن را نداشتند.

چند سرباز کابل بدست بشدت به سر و کول بچه ها میزدند که این خود باعث تجمع بیشتر بچه‌ها شده بود.

وقتی همه داخل سالن شدند دیگر شب شده بود

کف سالن انباشته از خاک و بعضا فضولات حیوانی بود.

اگر آب برای وضو نبود خاک برای تیمم فراوان.

باور نمی‌کردیم اینجا اردوگاه باشد.

یکی از دوستان می گفت چون کاروان به شب خورده  شاید از ترس مجاهدین عراقی ، موقتا اینجا بیتوته کرده ایم.

 

طبیعی بود با توجه به تعریف و تمجیدهایی که از اردوگاه شنیده بودیم باورمان نشود که اینجا اردوگاه است.

از طرفی با توجه به برخوردها و ضرب و شتم ها باورش آنقدرها هم سخت نبود.

درها بسته شد ، چراغها که از نوع مهتابی بود تا صبح روشن و این روال تا آخر اسارت ادامه داشت .

 برای نظارت بیشتر و از ترس فرار بچه ها .

مقدار ی نان یا همان صمون که قبلا توضیح دادم از نرده های پنجره به داخل انداختند که به هر نفر لقمه ای رسید خیلی ها هم همین یک لقمه قسمتشان نشد.

در ابتدای هر آسایشگاه در جهت خلاف پنجره ها فضایی در عرض یک و طول دو متر با دیوار جدا کرده بودند که به عنوان فضای سرویس بهداشتی استفاده می شد که البته در و پیکری نداشت و  به مرور بچه ها با آویزان کردن گونی به عنوان پرده آنـرا مستتر نمودند .

 بعدا به جزئیات بیشتری در این زمینه خواهیم پرداخت .

اما شب اول که حدود ۴۰۰ نفر را داخل یک آسایشگاه جای داده بودند  بچه ها نیاز به دستشویی پیدا کردند ، سرمای هوا هم مزید بر علت شده بود .

لذا به ناچار همه در همان فضا قضای حاجت کردند .

لازم بذکر است فضای ذکر شده راهی به بیرون نداشت و در همان ابتدا فضا پر شد و سرازیر به طرف بچه ها.

خوشبختانه وجود خاک و خاشاک کف سالن مشکل را تا حدی بر طرف کرد ، با تجمع و هدایت خاکها به سمت فضای دستشویی از سرایت آن به سایر نقاط جلوگیری شد.

شاید اشاره به جرئیات این چنینی روا نباشد ولی چه کنم  این هم باشد قسمت طنز خاطرات.